odgłosy kanarka 

Pochodzenie i historia

Wszystkie znane w hodowli rasy kanarków pochodzą od żyjącego do dziś na wolności kanarka dzikiego (Serinus canaria). Zamieszkuje on Wyspy Kanaryjskie. Jest mniejszy od kanarka domowego i nie tak barwny. Zielonożółte upierzenie z czarno-szarym rysunkiem znakomicie maskuje ptaka w krzewach, trawach i na drzewach, gdzie najchętniej przebywa. Gdy na Wyspach Kanaryjskich, znacznie wcześniej niż u nas, rozpoczyna się wiosna, samce kanarków wyznaczają swe rewiry. W tym celu, jak wszystkie ptaki śpiewające, posługują się głosem. Śpiew kanarka dzikiego nie ma tak wielu tonów i strofek jak śpiew kanarka domowego. lecz brzmi bardzo podobnie. Te małe, 12-13centymetrowe dzikie kanarki, wraz z naszymi słowikami, zaliczają się do najzdolniejszych śpiewaków na świecie.

Kanaryjski kanarek występuje przede wszystkim na wyspach Teneryfie i Grań Canarii. Jest też spotykany na Ferro, Gomerze i Palmie. Pagórkowate, zakrzewione, porośnięte łąkami tereny tych wysp tworzą idealne dla niego środowisko. W miesiącach bogatych w ziarna kanarki zlatują licznymi stadami (tak jak nasze wróble czy dzwońce) na łąki, krzewy i plantacje owoców.

Młode kanarki są bardziej towarzyskie i chętne do wędrówek niż starsze. Całymi dniami przeszukują miejsce za miejscem, wybierając najsmaczniejsze kąski. Całoroczne pożywienie tych ptaków składa się przede wszystkim z nasion różnych traw. Latem i jesienią jest wzbogacone owocami, a wiosną pączkami kwiatów, które są prawdziwym przysmakiem kanarków.

Zimą - bardzo łagodną na Wyspach Kanaryjskich - stada kanarków dzielą się. Pary, które odchowały już młode, pozostają w pobliżu swych starych gniazd, by nie dopuścić do zajęcia ich przez konkurentów. Młode ptaki są wówczas po pierwszym pierzeniu i mają dorosłe ubarwienie. Również one rozglądają się za dogodnymi miejscami lęgowymi, które powinny spełniać określone warunki. Jednym z nich jest wystająca gałąź na wysokości 2-3 m nad ziemią, z której samiec będzie mógł śpiewem określać granicę rewiru danej pary. W pobliżu powinny też znajdować się zarośla, w których kanarki chętnie budują gniazda.

Od lutego samce zaczynają ze sobą rywalizować. Jeżeli sam śpiew słyszany od rana do wieczora nie wystarczy do odstraszenia konkurentów, może dochodzić do walk wręcz "na dzioby". Samice w tym czasie spokojnie budują gniazda. Za materiał budowlany służą im trawy, mech, cienkie gałązki, pióra i suche liście. Samiec nie uczestniczy bezpośrednio w budowie gniazda. Jego rolą jest ochrona gniazda. Gdy cały lęg (3-5 jaj) zostanie złożony, samica rozpoczyna wysiadywanie. Samiec dokarmiają, by nie musiała zbyt często opuszczać gniazda. Po 13-14 dniach wykluwają się młode. Są karmione przede wszystkim przez matkę, ale i ojciec często jej w tym zajęciu pomaga. Młode, poza pożywieniem roślinnym, potrzebują również białka zwierzęcego. Dlatego ich jadłospis zostaje wzbogacony o mrówki, gąsienice, myszyce. Opuszczają gniazdo w wieku około 18 dni i przez około 10 dni są jeszcze karmione przez rodziców. Ponieważ w tym czasie samica przygotowuje się już do kolejnego lęgu, obowiązki opiekuńcze spadają na ojca. Uczy on swe potomstwo wyszukiwania pożywienia i latania.

Gdy lato jest suche, kanarki mają dwa lęgi, gdy jest wilgotne trzy, odchowując wówczas w sezonie do 15 młodych. 

Heinz Schnoor - "Kanarki", 
MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1996, str. 7